دنیای مجازی

دنیای مجازی پهناورترین سرزمین تنهایی انسان‌هاست. اگرچه کاربرد اصلی شبکه‌های اجتماعی تسهیل در برقراری ارتباط افراد می باشد اما یکی از نشانه‌های تنهایی آدم‌ها، فعال بودن بیش از اندازه در دنیای مجازی است. تحقیقات نشان می دهد که حضور مداوم در شبکه‌های اجتماعی با احساس تنهایی و انزوا ارتباط مستقیم دارد و افسردگی شایع ترین آسیب فضای مجازی شناخته شده است .

در آغاز انتظار بر این بود که دنیای مجازی انعکاسی از دنیای واقعی باشد، اما چنین نشد و جهان مجازی انسان را به موجود تنهای اجتماعی تبدیل نمود.

دنیای مجازی انسان را از خودِ واقعی‌اش دور می‌سازد. اغلب کاربران شبکه‌های اجتماعی با نقاب وارد دنیای مجازی می شوند. برای فرار از واقعیت زندگی‌ یک هویت مجازی برای خود می سازند تا آن چنان که دلشان می‌خواهد باشند، نه آن چنان که واقعا هستند.

دنیای مجازی افراد دور را نزدیک و افراد نزدیک را دور می‌سازد؛ زیرا فرد سعی میکند ارتباط کمتری با کسانی داشته باشد که او را می شناسند و بیشتر وقت خود را در دنیایی سیر می کند که می تواند با خیالی راحت شخصیتی دیگر از خود بسازد. کم کم فرد مجذوب شخصیت کاذب خود می‌شود.به این ترتیب دنیای مجازی نه تنها فرد را از خودش بیگانه میکند بلکه از بستگان و اقوامش هم دور میکند گاهی حتی فرد ساعتها با اقوام نزدیک خود در تلگرام، وایبر، فیس‌بوک و انستاگرام و محاوره غیر کلامی دارد اما به مرور زمان همین فرد در جمع دوستانه مهارت مکالمه را از دست می دهد، و ارتباطات مصنوعی را به ارتباطات واقعی ترجیح می‌دهد .

اما نکته قابل تامل اینجاست !!!

علیرغم اینکه دنیای مجازی حدومرزی ندارد و به راحتی میتوان در این فضا دوستان بیشماری داشت, ساعهتها به گپ و گفتگو نشست، از خود ساختگی سخن گفت اما هیچ یک از این دوستی ها لذت یک لحظه با هم بودن در دنیای واقعی را نخواهد داشت.

انگار جنس رابطه با احساس بودن، در کنار دوست، رنگ دیگری میگیرد.

وقتی در کنار کسی که دوستش داری بنشینی، چهره به چهره ، روی در روی او، نگاهت را به نگاهش گره بزنی و از خود واقعی ات سخن بگویی رابطه ات معنا پیدا میکند، زمان این رابطه مهم نیست کوتاه هست اما عمیییییق!!! محدود است اما واقعی است!!!

در دنیای واقعی وقتی سخن میگویی چهره ات حس تو را نشان میدهد نمیتوانی وانمود کنی حالت خوب است در حالیکه غمگینی، نمی توانی حلقه اشک را در چشمان دوستت ببینی و بی تفاوت باشی!!!

در دنیای واقعی غم ،خوشحالی و اندوه  از چشمان ات پیداست دیگر نیازی به استیکر خنده ، استیکر غمگین و یا صورتکی با چشمان ورقلمبیده نداری

کافیست فقط سرت را بالا بگیری تا تمام حس ات از چشمانت بیرون بریزد

در دنیای واقعی برای بیان حس ات نیازی به صف کردن واژگان سخت و سقیل نداری

اما در دنیای مجازی فقط واژگان در خدمت تو هستند ، ساعتها میتوانی برای توصیف حال خودت سخن بگویی

این در حالیست که در دنیای واقعی کافیست فقط در چشمان عزیزت نگاه کنی و حسی متفاوت در رابطه ایجاد کنی

می دانید چرا؟!!!

کلمات و واژه هایی که برای ایجاد ارتباط استفاده می شود، کم ترین اهمیت را در انتقال اطلاعات دارد.در دنیای مجازی تنها ابزار برقراری ارتباط و انتقال پیام کلمات هستند روانشناسان معتقدند میزان تاثیر محتوای کلام %5 تا ۷% می باشد

در واقع در دنیای مجازی فقط از 5% توانایی خود برای انتقال احساسات استفاده میکنید که اگر به استیکر خنده و گریه هم متوسل نشوید گاهی خشم شما خوشحالی شما قلمداد میشود و گاهی خوشحالی شما ناراحتی شما برداشت می شود و وای به حال رابطه تان در چنین لحظاتی!!!

در دنیای واقعی شما علاوه بر محتوا عنصر دیگری برای اثرگذاری کلامتان دارید بنام لحن کلام و یا آهنگ کلام که 25% تا35% در انتقال پیام شما نقش دارد

ایا میتوانید در دنیای مجازی پیامتان را از یکنواختی بیرون بیاورید مثلا لحن پیام نوشته شده خود را بالا و پایین بیاورید تا مخاطبتان جذب گفتگوهای شما شود؟!!!

و اما مهمترین عنصر در ایجاد یک ارتباط خوب و موثر، زبان غیر کلامی یا همان زبان بدن است.

زبان غیر کلامی بیشترین تاثیر را در برقراری ارتباط دارد و تو دوست عزیز در دنیای مجازی از آن غافل هستی

زبان غیر کلامی شامل همه ی حرکات بدن هنگام سخن گفتن است .از طرزنگاه ما گرفته تا نحوه نشستن و ایستادن ما، که هر کدام می تواند پیامی را منتقل کند که نشانه حس درونی ماست

واژگان اطلاعات را انتقال می دهند، اما زبان غیر کلامی آنچه که در درون ماست به مخاطبمان می رساند .برای همین است که اگر شما یک ساعت پای صحبت دوستتان بنشینید حسی متفاوت، عمیق و پویا خواهید داشت که هزاران ساعت گفتگوی در دنیای مجازی این حس را به شما نخواهد داد.

نویسنده :سعیده مصافی

https://goo.gl/UVFKTP