محافظت از خانواده، مقابله با اضطراب

"الهی آرامشی ده آنچه را که نمی­توانیم تغییر دهیم بپذیریم، شجاعتی برای تغییر آنچه باید تغییر دهیم و درکی برای شناخت تفاوت­ ها"

این دعا اشاره ظریفی به این موضوع دارد، مهم نیست چقدر سخت تلاش کنید، شما نمی­توانید خطر را از بین ببرید. شما نسبت به تمام اعمالی که باید برای حفظ امنیت خانواده خود انجام دهید آگاهی ندارید و اگر هم آگاهی داشته باشید زمان کافی برای انجام تمامی این اقدامات نخواهید داشت. در واقع، نگرانی­های شما تنها موجب افزایش سطح اضطراب کودکان، همسر، و خود شما خواهد شد. بر طبق نظر سنجی­ ها نگرانی­های والدین نسبت به گذشته افزایش یافته است، شاید بتوان این مسئله را ناشی از این موضوع بدانیم که جهان ما خطرناک ­تر شده و یا یک مادر فرض می­کند، اگر نگران نباشد پس او والد بی کفایتی است. البته منظور ما این نیست که شما نباید اقدامی کنید، بلکه انجام افراطی یک کار به اندازه تفریط خطرناک است. بر اساس نظرسنجی­های اخیر ۸ نگرانی عمده والدین در زمینه بهزیستی عبارتند از : شرایط اضطراری آب و هوا، آدم ربایی، تروریسم، تأثیر نامناسب رسانه­ ها، مواد مخدر و الکل، کودک آزاری، خشونت مدرسه و ایمنی خانه. والدینی که سخت تلاش می­کنند تا خانواده را در برابر چنین آسیب­ هایی محافظت کنند، بیشتر احتمال دارد از اضطراب رنج ببرند. متأسفانه این احتمال وجود دارد که هرچه بیشتر والدین در این راستا تلاش کنند بیشتر ترس را در وجود کودکان خود نهادینه کنند. برخی از عواملی که سبب می­شود والدگری نقش استرس زایی باشد عبارت است از:

1. والدگری وابسته به علم: کتاب­ ها  و مقالات علمی فراوانی در سال­های اخیر در زمینه رشد انسان منتشرشده است. معضلی که وجود دارد این است که بسیاری از نویسندگان تلاش می­کنند والدین را متقاعد سازند که توصیه­ های آن‌ها علمی و انکارناپذیر هستند. مادرانی که این کتاب­ها را می­خوانند اغلب بر این باورند که تنها یک راه درست برای والدگری وجود دارد.
2. افزایش سن مادر هنگام تولد کودک: افزایش سن سبب کاهش انرژی و سطح تحمل والدین می­گردد.
3. کاهش اعضای خانواده: کاهش تعداد اعضای خانواده سبب می­شود که والدین زمان بیشتری برای کودک خود صرف کنند. درنتیجه کودک استقلال کمتری داشته باشد و در بسیاری از ابعاد به والدین وابسته شود. درماندگی آموخته شده حاصل از این رویکرد ممکن است سبب شود ایفای نقش مادری دشوارتر گردد. در حقیقت شما نسبت به مادر بزرگ خود فرزندان کمتری دارید ولی در حقیقت به همان اندازه شما کمک کمتری هم در اختیار خواهید داشت.
4. عدم کمک خانواده گسترده: اعضای خانواده گسترده (پدربزرگ و مادربزرگ، عمه­ها و عموها، عموزاده) نسبت به گذشته کمتر با یکدیگر یا در نزدیکی یکدیگر زندگی می­کنند. در نتیجه شما احتمالاً کمک کمتر و فشار بیشتری را تجربه خواهید کرد.
5. نقش های اضافی: در جامعه امروز مادران علاوه بر مسئولیت خانواده بیرون از خانه نیز کار می کنند. در عین حال آنها خواهان صرف زمانی کنار فرزندان خود هستند. اگر زمان و انرژی کافی برای این کار وجود نداشته باشد، مادر احساس گناهکار بودن خواهد داشت.
6. کمالگرایی: انتظار اینکه فرزندان شما تا آنجا که امکان دارد در هر فعالیتی بهترین باشند. نمونه آن کسب بهترین نمرات در امتحانات.
7. خانواده شتاب زده: این والدین برای تعصطیلات آخر هفته و ساعات بعد از مدرسه کودک فعالیت هایی را برنامه ریزی می کنند به صورتی که دیگر زمانی برای فعالیت هایی برنامه ریزی نشده ساختار نیافته وجود نخواهد داشت. کودکان در این خانواده ها برای هر نوع ارتباطی به والدین خود وابسته هستند. خود این مسئله سبب می شود والدگری نقش استرس زایی باشد.

چه کاری باید انجام دهید:

اگر شما و خانواده اضطراب بالایی را تجربه می­کنید و امیدوار هستید که درمان موفقی داشته باشید یا فشار­های اجتماعی را کنترل کنید باید ۳ هدف را در نظر بگیرید.

1. مطمئن شوید که اقدامات احتیاطی معقول در ۸ زمینه اشاره شده انجام شود. شما نیاز دارید بدانید کجا مرز بگذارید و کجا تعادل برقرار کنید.
2. با تقویت ایمنی خانواده در طول زمان سطوح ترس اعضای خانواده کاهش پیدا می­کند. نکته­ای که باید به آن دقت کنید این است که در ابتدا وارد کردن کودکان در بسیاری از برنامه­های امنیتی احتمال افزایش ترس را درکودکان به دنبال دارد. چرا که به طور طبیعی کودکان از خطرات موجود آگاه می­شوند. بنابراین باید راهکار­هایی برای کاهش ترس کودک و نوجوان در نظر گرفت.
3. کاهش ترس خود، ایجاد انسجام خانوادگی: شما و همسرتان در جریان انجام این فعالیت­ها اضطرابی را تجربه خواهید کرد. باید از تکنیک­هایی برای کاهش اضطراب استفاده کنید. این بعد ضرروی است زیرا همان طور که اشاره شد ترس والدین معمولاً ترس کودکان را نیز تشدید خواهد کرد.