عشق کافی نیست

اغلب زوج ها آگاهند که ازدواج با بحران های دائمی سر و کار دارد و می دانند که ۴۰ تا ۵۵ درصد زندگی های زناشویی احتمالا به جدایی و طلاق می انجامد. در این شرایط زوجهایی که ازدواج ناموفق و از هم پاشیدن های روز افزون زندگی های زناشویی را می بینن، نگرانند اکه این اتفاق برای آنها تکرار نشود.

تازه ازدواج کرده ها سوار بر مرکب عشق و دلبستگی رویایی جر ازدواج موفق در سر ندارند. اغلب آنها در آغاز معتقدند که روابط آنها متفاوت از دیگران است و عشق عمیق و خوشبختی آنها پشتوانه زندگی مشترک آنها خواهد بود. اما در یا زود اغلب این زوجها می بینند که برای برخورد با مسائل و تضادهایی که به تدریج در زندگی مشترکشان ریشه می دواند، از آمادگی لازم بی بهره اند. به تدریج با حقیقت افزایش بیقراری و نومیدی و و دلتنگی آشنا می شوند و این در شرایطی است که اغلب نمی دانند مشکل آنها در کجاست و از چه سرچشمه می گیرد.

وقتی ابرهای تیره بر روابط آنها سایه می اندازد و در محاصره توهم و سوء تفاهم قرار می گیرند و روابط محبت آمیزشان از دست می رود، کم کم به این نتیجه می رسند که ازدواجشان یک اشتباه بوده است. درمانگرهای روانی بیش از هر چیز دیگر فریاد تقاضای کمک افرادی را می شنوند که می بینند زندگی مشترک شاد گذشته آنها در ضرف از هم پاشیدگی است. حتی زوج هایی که ۳۰ یا ۴۰ سال پیش ازدواج کرده اند به این نتیجه می رسند که ادامه زندگی مشترک برایشان غیر ممکن شده است.

از یک نظر عجیب است که این همه زندگی مشترک از هم می پاشد. لحظه ای به همه نیروهایی که انتظار دارید از ادامه زندگی مشترک حراست کند توجه کنید. دوست داشتن و مورد محبت قرار گرفتن مطمئنا از جمله غنی ترین تجربه های مردم هستند و به این کیفیت سایر امتیازات زندگی مشترک یعنی صمیمیت، باهم بودن، رسیدگی به یکدیگر، امنیت عاطفی و خیلی چیزهای دیگر را بیفزایید تا بر شدت تحیر شما اضافه شود. می بینید کسی هست که روح خسته تان را آرام می بخشد، با یاس ها و دلتنگی هایتان در می ستیزد و با شما در هیجان زندگی و اتفاقات خوشایند آن سهیم می گردد. روابط جنسی را دارید که از جمله موهبت های زندگی مشترک است و رضایت خاطر ناشی از داشتن فرزند که خود وسیله ای برای استحکام زندگی زناشویی است.

دست مایه های امید و تشویق های پدر و مادر و سایر خویشاوندان و جامعه که از شما ادامه زندگی مشترک را انتظار دارند، فشارهای خارجی برای ادامه همبستگی زناشویی است. با این همه نیرویی که در جهت تقویت مناسبات و ادامه زندگی مشترک وجود دارد، چرا اشکال بروز می کند؟ چرا عشق برای دوام زندگی زناشویی کافی نیست؟

متاسفانه نیروهای گریز از مرکزی در کارند که می توانند زندگی مشترک از هم بپاشند: توهمات دلسرد کننده، سوء تفاهم های پیچیده و اختلافهای عذاب آور، عشق به تنهایی اغلب ضعیف تر از آنست که بتواند در برابر این نیروهای مخرب و نتایج حاصل از آن، یعنی رنجش و عصبانیت و دلخوری دوام بیاورد. برای تحکیم روابط زناشویی و ایجاد محبت بیشتر و برای جلوگیری از گسیختن پیوندهای مودت عواملی بیش از عشق لازم است.

نویسنده: علی فراهانی

www.teleyare.com