شعرناهید نوری درباره زنان

ديگه سراغمو نگير ، كه از تو هم بدم مياد

دلم يه چند روزيه كه ، مرگ نگاهتو ميخواد

تازگيا حس ميكنم ، مال غريبه ها شدي

بهتره كه يادم بره ، شور يه عشق بي خودي

بهتره كه دل بكنم ، از كلك نگاه تو

جدا كنم راهمو از ، راه پر اشتباه تو

بايد منم غريبه شم مثل خودت مثل چشات

قلبمو سنگي بكنم از تب سرد خنده هات 

بايد كه از شهر دلت ، برم كه دربدر بشي

تو كوچه ي نگاه من ، مثل يه رهگذر بشي

اگه يه روز به خاطرت ، شدم تو غصه ها اسير به نام خدایی که زن آفرید                      حکیمانه امثال ِ من  آفرید

        خدایی که اول تو را از لجن                    و بعداً مرا از لجن آفرید !

        برای من انواع گیسو و موی                  برای تو قدری چمن آفرید !

        مرا شکل طاووس کرد و تورا                 شبیه بز و کرگدن آفرید !

        به نام خدایی که اعجاز کرد                   مرا مثل آهو ختن آفرید

        تورا روز اول به همراه من                      رها در بهشت عدن آفرید

        ولی بعداً آمد و از روی لطف                  مرا بی کس و بی وطن آفرید

        خدایی که زیر سبیل شما                     بلندگو به جای دهن آفرید !

        وزیر و وکیل و رئیس ­ ات نمود                مرا خانه ­ داری خفن آفرید

        برای تو یک عالمه عشق خوب              شراره ، پری ، نسترن آفرید

        برای من اما فقط یک نفر                      براد پیت من را حَسَنْ   آفرید !

        برایم لباس عروسی کشید                   و عمری مرا در کفن آفرید

        به نام خدایی که سهم تو را                  مساوی تر از سهم من آفرید

                                حالا ازت بدم مياد ، ديگه سراغمو نگير