آثار ادب فارسی کهن و معاصر سراسر مملو از مضامین نیکی و نیکوکاری و اثرات آن و بازتاب آن در کهکشان هستی همانند خیر و شر می باشد.

آثار ادب فارسی کهن و معاصر سراسر مملو از مضامین نیکی و نیکوکاری و اثرات آن و بازتاب آن در کهکشان هستی همانند خیر و شر می باشد.
آنچه در این فیلم گویای مقاله معروف ولفگانگ پاولی است .برخی از اشعار بزرگان ایران زمین :زرتشت :در یسنای ۴۵ قطعه دوم چنین می‌خوانیم: «من می‌خواهم سخن بدارم از آن دو گوهری که در آغاز زندگی وجود داشتند،از آنچه که آن گوهر خرد مقدس به آن گوهر خرد خبیث گفت اندیشه و آموزش و خرد و آرزو و گفتار و کردار و زندگی و روان ما با هم یکسان و یگانه نیست.»
و فردوسی :
نباشد همی نیک و بد پایدار   همان به که نیکی بود یادگار
دراز است دست فلک بر بدی  همه نیکویی کن اگر بِخرَدی
چو نیکی کنی، نیکی آید برت  بدی را بدی باشد اندرخورت
چو نیکی نمایدت کیهان خدای  تو با هر کسی نیز، نیکی نمای
مکن بد، که بینی به فرجام بد  ز بد گردد اندر جهان، نام بد
به نیکی بباید تن آراستن     که نیکی نشاید ز کس خواستن
وگر بد کنی، جز بدی ندروی   شبی در جهان شادمان نغنوی

و سعدی :
بنی آدم اعضای یکدیگرند که در آفرینش زیک گوهرند
چوعضوی به درد آورد روزگار دگر عضو ها را نماند قرار
ویا در بیتی :
“تو هرگز رسیدی به فریاد کس  که می خواهی امروز فریادرس؟”
و در بیتی دیگر:
” یکی با سگی نیکویی گم نکرد  کجا گم شود خیر با نیک مرد؟”
در بیتی می فرماید:
” پارسایان نیک کردار حتی در حق بدکاران نیکی کنند.”
روح انسان دوستی در آثار او موج می زند:
“اگر بد کنی، چشم نیکی مدار که هرگز نیارد گز، انگور بار”
“برانداز بیخی که خار آورد درختی بپرور که بار آورد”،
“کرم کن چنان کت برآید ز دست جهانبان در خیر بر کس نبست.”

در بوستان نیز چنین می گوید:

” طریقت به جز خدمت خلق نیست  به تسبیح و سجاده و دلق نیست.”


فردوسی نیز از آثار و نتایج نیکوکاری سخن به میان می آورد و چنین می سراید: 
  “همه نیکویی باد کردار ما   مبیناد کس رنج و تیمار ما”
و در جایی دیگر، نیکوکاری را معادل با بخشش و دهش معرفی می کند: 
” به نیکی گراییم و فرمان کنیم   به داد و دهش دل گروگان کنیم”.

پیشنهاد دیدن لینک فیلمی ۷ دقیقه ای از نظریه ثابت شده  که آپلود کردم در آپارات که بسیار تاثیرگذار است

https://aparat.com/v/okcax