هر گاه چیزی را رها کردم...

شب‌ زنده‌دار، منم با خیالِ خود ...
دست هزار خاطره دارم وبالِ خود
در فکر صدهزار نهنگی که خسته‌اند
گویی رها شدند، ولیکن به حالِ خود

نرگس_صرافیان_طوفان‌
.
.
.

رهایی را اقبال کردن
حتا اگر زندان
پناهِ ایمنِ آشیانه است
و گرم‌ْجای بی‌خیالی‌ سینه‌ی مادر،
حتا اگر زندان
بالشِ گرمی‌ست
از بافه‌ی عنکبوت و تارَکِ پیله.
رهایی را شایسته بودن است

حتا اگر رهایی
دامِ باشه و قِرقی‌ست
یا معبرِ پُردردِ پیکانی
از کمانی؛
وگرنه مسأله‌یی نیست:
پرنده‌ی نوپرواز
بر آسمانِ بلند
سرانجام
پَر باز می‌کند....

به امید خدا دلت شاد
تو باید این را بدانی که گاهی قدرت در رها کردن است...
همه‌ چیز را رها کن،
به جز کسی که برای خوشحال کردنت دست به هر کاری می‌زند ...

هر چیزی به وقتش. حتی اگه شیرین ترین آرزو بوقتش محقق نشه دیگه نه جذابِ و نه اسمش آرزو

یاد این شعر افتادم: گر چه آب رفته باز آید به رود... ماهی‌ بیچاره اما مرده بود

***
دوستی گفت صبر کن زیراک ... صبر کار تو خوب زود کند

آب رفته به جوی باز آید ... کارها به از آنکه بود کند

گفتم ار آب رفته باز آید ... ماهی مرده را چه سود کند