داستانک(دختری که به راه راست هدایت شد)

گفتنش آسان است، زخمش ابدی است
تاوانش سنگین است، زمان حادثه کم است
فاجعه اش زیاد است، ضریه اش جانسوز است
نامش جنایت است بعضی ها قتل صدایش میزنند
هرچه که باشد به وسیله آن یک نفر از روی کره خاکی کم میشود
کلمه ای سه حرفی بیشتر نیست
گاهی به اندازه تمام حروف در تمام زبان ها اثر میکند
همیشه میان اشک و بغض می آید
همیشه از روی جنون است
تعصبات بیجا، فریاد های بی صدا
خشم های غیر قابل کنترل
فرقی نمیکند دختر باشد یا پسر
قربانی را میگویم
ما حق گرفتن جان کسی را نداریم
جان با ارزش ترین دارایی هر انسانی است
و
دنیا جای زیبایی نیست البته دیگر نیست
یکی داس بر میدارد یکی در خیابان سر بریده میچرخاند
و ده ها موارد مشابه دیگه ...
کاش کمی تعصبات بیجا نداشتیم
کاش کمی چشمانمان را باز میکردیم
کاش کاش های زندگی هایمان کم بود

آدمیزاد باید فکر کنه
ولی زیادی فکر کردن نابودکننده‌ست
زیادی فکر کردن حتما منتهی میشه به افسردگی
به غصه، به گریه، به تنهایی..
زیادی فکر کردن میرسه به نشستن و کاری نکردن
میشه فقط فکر کردن به غصه‌ها و حرف زدن از غصه‌ها
میشه بزرگ دیدنِ غصه‌ها..

شاد باشی دخترم



افسردگی همیشه در یک چهره‌ی غمگین و حالی گرفته، نمود پیدا نمی‌کند!
گاهی حوصله‌ای‌ست که نداری، حرف‌هایی‌ست که نمی‌زنی، و خشمی‌ست که ناخواسته، سر ریز می‌شود.
افسردگی گاهی تحرکی‌ست که نداری، تلاشی‌ست که نمی‌کنی و چشم‌هایی‌ست که گرایش و میل بی‌حدی به خوابیدن و فاصله گرفتنِ بی‌اختیار از جهان دارند.
افسردگی گاهی اعتمادی‌ست که نداری، و وعده‌هایی‌ست که باور نمی‌کنی.
افسردگی، رجعت بی‌ملاحظه‌ای‌ست به آدم‌های اشتباه، یا انحنای بی‌دلیلی که گاه و بی‌گاه، روی لب‌های آدمی می‌نشیند.
افسردگی گاهی هیولای پنهانی‌ست در وجود آدم‌ها که وادارشان می‌کند بی‌ملاحظه بخندند، بی‌ملاحظه حرف بزنند، بی‌ملاحظه سکوت کنند و بی‌تفاوت باشد به خودشان، به دلخوشی‌های کوچکی که پشت درهای بسته، جا مانده‌اند و آدم‌های مهربانی که دوستشان دارند.
افسردگی در هر آدمی، با آدمِ دیگری فرق می‌کند.
نرگس_صرافیان_طوفان

چه بد... چه غم انگیز ...

عجب!
خدا رحمتش کنه
حواستون به هاپوئه باشه یوقت پاچه شما رو هم نگیره

مرد ....