شاید همین کبوتری هستی که هر صبح....

روانشون شاد

اخی..

درود دختر گل
خدا رحمت کند و روانش شاد
عمر وسلامتی برای شما و مادر گرامی.
شعر مهدی سهیلی تقدیم شما

وای … صد وای … اختر بختم پدرم، آن صفای جانم مرد
مرگ آن مرد، ناتوانم کرد چکنم؟ بعد از او توانم مرد
هر پدر، تکیه گاه فرزندست ناله، بی او چگونه سر نکنم؟
او بمن شوق زندگانی داد نیست شد تا مرا توان بخشید
پیر شد، تا بمن جوانی داد او خداوند دیگر من بود
پدرم لحظه های آخر عمر نگه خویش در نگاهم دوخت
بمن آن دیدگان مرگ زده بیکی لحظه، صد سخن آموخت
نگهش مات بود و گویا بود. واپسین لحظه، با نگاهی گفت:
وای، عفریت مرگ، پیدا شد آه … بدرود، ای پسر، بدرود !
دور، دور جدائی ما شد ای پسر جان! پدر ز دست تو رفت.

نگه بی فروغ او میگفت: نور چشمان من، خدا حافظ !

واپسین لحظه ها دیدارست پسرم! جان من – خداحافظ
تو بمان، زندگی برای تو باد. آفتاب منست بر لب بام
شمع عمرم رود به خاموشی قصه تلخ زندگانی من
میرود در دل فراموشی تو، پدر را زیاد خویش مبر.
پسرم! دوستدار مادر باش
او برای تو یادگار منست همچو جان پدر عزیزش دار
کو چراغ شبان تار منست غافل از حال او مباش، مباش
مادرت گوهری گرانقدرست بانگ بر او مزن، گهر مشکن
دل من بشکند ز آزارش جان بابا، دل پدر مشکن

هیچکس نازنین چو مادر نیست. زندگی پای تا سر افسانه است
مادر دهر، قصه پردازست عمر ما و تو قصه ای تلخست
تلخ انجام و تلخ آغازست قصه یی ناشنیدنش خوشتر

بسته شد دفتر حیات پدر دیگر این داستان بسر آمد
قصه ما بسر رسید و کنون –نوبت قصه ی پسر آمد
قصه ی عمر تو بسر نرسد...

خدایش بیامرزد