آیینه

آینه 
زن ها را خوب می فهمد
تمام غربت شان را 
پشت رژ قرمز 
خط چشم نازک
و لاک های رنگارنگشان 
پنهان می کنند 
هرصبح 
نقاب بی تفاوتی می زنند 
به روی دلی که 
آشوب و در هم است 
و لبخند 
مهمان ناخوانده ی 
بی قراری هرروز آن هاست