در این سرای بی کسی

دراین سرای بی کسی،کسی به در نمیزند

به دشت پر ملال ما پرنده پر نمیزند

یکی زشب گرفتگان ،چراغ بر نمیکند

کسی زکوچه سار شب،درسحر نمیزند

نشسته ام در انتظار این غبار بی سوار

دریغ است که ازشبی چنین،سپیده سر نمیزند

دل خراب من ،دگر خرابتر نمیشود

که خنجر غمت دگر،از این خرابتر نمیزند

گذرگهی است پر ستم ،که اندرو به غیر غم

یکی صلای  آشنا به رهگذر نمیزند