خورشید عشق هم روزی غروب می کند

اما همانند دیگر پدیده ها که بعد از مرگ به پدیده ی دیگری تبدیل می شود، عشق نیز بعد از مرگ به پدیده هایی همچون تنفر، بی تفاوتی و در بهترین حالت به دوستی تبدیل می شود. «وصال» و «گذر زمان»، بدون سرکوبی هیجانات، مرگ عشق را به دنبال خواهد داشت. عشق حالت هیجانی نیرومندی است که اگر به وصال منجر نشود یکی از غم انگیزترین حادثه ها رخ خواهد داد. بسیاری از افراد وقتی با این تجربه ی تلخ روبرو می شوند سعی در انکار یا جابجایی آن دارند و به خود اجازه نمی دهند برای عشق از دست رفته سوگواری کنند. برخی به اشتباه معتقدند بهتر آن است که عاشق ناکام، ازدواج کند و برخی می گویند باید به زودی فرد دیگری را جایگزین معشوق خود نمود. هدف از این کار کاهش تلخی تجربه ی سوگ عشق برای عاشق است. اما کمتر شنیده ایم که به فرد عاشق بگویند گریه کن! و برای عزیز از دست رفته ات سوگواری کن! اطرافیان عاشق اغلب سعی می کنند به طرق مختلف حواس عاشق را پرت کنند و حال آنکه به نظر می رسد چاره ای جز سوگواری برای عشق شکست خورده وجود ندارد و حداقل این اولین گام در جهت بهبودی است و گام بعدی می تواند تعدیل ایده آل سازی های ذهنی درباره ی معشوق و تطابق بیشتر آنها با واقعیت باشد. تجربه ی عشق ناکام همانند تجربه ی مرگ یکی از عزیزان است. آیا می توان برای مرگ عزیز ازدست رفته سوگواری نکرد و آیا می توان بلافاصله پس از مرگ او ازدواج کرد؟! همان طور که بعد از مرگ عزیزان مان تا یک سال ازدواج نمی کنیم، بهتر است بعد از یک عشق شکست خورده نیز تا یک سال ازدواج نکنیم و یا در صدد برقراری ارتباط جدیدی که منجر به ازدواج شود نیز برنیاییم. گذر زمان به ما این اجازه را می دهد تا به صورت طبیعی عشق قبلی خود را فراموش کنیم و انرژی عاطفی از دست رفته ی خود را بازیابیم تا بتوانیم به فرد دیگری مهر بورزیم.