قایقت شکست ؟ پارویت را آب برد ؟ تورَت پاره شد ؟
صیدت دوباره به دریا برگشت..؟
غمت نباشد چون خدا با ماست !
هیچ وقت نگو ؛ از ماست که برماست !
بگو خدا با ماست.
اگر قایقت شکست، باشد! دلت نشکند! دلی را نشکنی.
اگر پارویت را آب برد، باشد ! آبرویت را آب نبَرَد! آبرویی نبری.
اگر صیدت از دستت رفت، باشد! امیدت از دست نرود ! امید کسی را ناامید نکنی.
امروز اگر تمام سرمایه ات از دستت رفت، دستانت را که داری!
خدایت را شکر کن. دوباره شکر کن !
اگر چیزی به دست نداریم دست که داریم دوباره به دست می آوریم.
دوباره می سازیم و دوباره به دست می آوریم.
دوباره می خریم و دوباره می خندیم.

آدم های کمی هستند که می دانند،
تنهایی ِ یک نفر حرمت دارد.
همین طور بی هوا سرشان را پایین نمی اندازند
و بپرند وسط تنهایی آن فرد..!
چون خوب می دانند که اگر آمدند،
باید بمانند؛ تا آخرش باید بمانند؛
آنقدر که دیگر تنهایی وجود نداشته باشد.
و گرنه مسافرها همیشه موقع خداحافظی،
تنهایی را هزار برابر می کنند .

5+

ناکرده گنه در این جهان کیست؟بگو!
آن کس که گنه نکرد چون زیست؟بگو!
من بد کنم و تو بد مکافات دهی
پس فرق میان من و تو چیست؟بگو...

خیام

از یک جایی به بعد همه چیز آروم میشه فقط باید صبر داشته باشی ...
باید یاد بگيری كه رها كنی، هر کسی قرار نـیست تـو زندگیت بمونه ...
باید یاد بگیری که همیشه قرار نیست همه چیز باب میل تو پیش بره ...
از یک جایی همه چیز آروم میشه !
انقدر آروم که دیگه هیچی به اندازه خودت واست مهم نیست ...

هر ردپای آهویی را که دیدی دنبال نکن....
این روزها زیادند گرگ هایی که با کفش آهو راه میروند....

بچه عجيب ترين موجود دنياست، مى آيد،
مادرت ميكند، عاشقت ميكند، رنجى ابدى
را در وجودت ميكارد. تا آخرين لحظه
عمر عاشق نگهت ميدارد و تمام

بگمانم مادر بودن يك نوع ديوانگیست.
وقتى مادر ميشوى، رنجى ابدى بسراغت
مى آيد، رنجى نشات گرفته از عشق. مادر
كه مى شوى، ميخواهى جهان را براى
فرزندت آرام كنى، ميخواهى بهترين ها را
از آن او كنى.
وقتى مى خزد، چهار دست و پا ميرود،
راه ميرود و مى دود، تو فقط تماشايش
ميكنى و قلبت برايش تند مى تپد.
از دردش نفست ميگيرد. روحت از
بيمارى اش زخم مى شود.
مادر كه مى شوى ديگر هيچ چيز جهان
مثل قبل نخواهد بود. مادر كه مى شوى،
كس ديگرى مى شوى كسى كه وجودش
پر از عشق و جنون و ديوانگى است

روز مادر مبارك

انسان گاهی رنج را به طور وحشتناکی دوست دارد؛ تا سر حد عشق. این یک واقعیت است. من طرفدار رنج نیستم اما طرفدار سعادت هم نیستم.
من... طرفدار امیال ام هستم و آن هم به این سبب که به آن ها در همه حال دسترسی دارم. رنج، تردید است، نفی است.

رنج، یگانه دلیل آگاهی ست. آگاهی به عقیده ی من، بدبختی بزرگ انسان است. این را هم می دانم که انسان آن را دوست دارد و با هیچ رضایت مندی دیگری عوض نخواهد کرد.

یادداشت‌های_زیرزمینی
فئودور_داستایفسکی

زندگی، ساعتی شنی ست
گاه لازم است زیر و رو شود!