اصلا حالا که فکر میکنم میبینم
جز خود آدم 
هیچ وقت، هیچ کس وهیچ چیز به داد آدم نمیرسد 
تبدیل شدیم به آدم های مکانیکی
موقع خوشی تنهاییم، موقع ناراحتی تنهاتر 
یعنی محض رضای خدا، یک نفر، حتی یک نفر نیست که در آن شرایط جواب تلفنت را بدهد.. 
انگار که از ناراحتی هم خوشحال میشویم
چند بار شده وقتی که همکار، دوست، آشنا، فامیل و همسایه خارج از زمان همیشگی تماس بگیرند و جوابشان را ندهیم از ترس اینکه نکند کار داشته باشد؟؟ 
نمیخواهد اعتراف کنید که چند بار این کار را کردید فقط خدا را شاهد بگیرید که همچین چیزی ترس دارد...؟ نهایتش این است که اگر هم کاری از ما برنیامد لااقل میتوانیم گوش کنیم بهشان...! 
شاید طرف مقابلِ بیچاره آنقدر در عذاب است که فقط میخواهد حرف بزند تا سکته نکند 
گوشتان قرار است بشنود شما فقط قرار است این تلفن لعنتی را، روی گوشتان نگهداری! این هم ترس دارد؟ 
«یکجای محمود دولت آبادی میگوید:ما را مثل عقرب بار آورده اند» 
راست میگوید، نمیگوید؟

#مژده_خردمندان