آدم که میره باید تموم قد وایسته پایِ رفتنش؛

اونی که اولین بار بعدِ رفتنش دوباره برگشته؛ بزرگ ترین خیانتو به بشریت کرده.

برگشتن بده؛

چه اندازه ی دوستت دارم گفتنِ دوباره باشه، چه اندازه یه تک زنگ...

چه یه لایک کوچیکِ عکست باشه،

چه یه حال و احوال پرسی به عنوان دوست معمولی...

آدم که میره باید تموم قد وایسته پایِ رفتنش؛

یعنی یه وقتی چمدون ببنده برای رفتن که بدونه یه درصدم امکانش نیست برگرده به جا قبلیش،

کنارِ همون آدم...

یه درصدم نیس احتمالش که دلش تنگ شه برای رنگ چشای یکی، یا دلش بره برای گرفتنِ دوباره دستاش

و دوباره دلش هوای تجربه کردنِ یه حسایی با همون آدمو نمیکنه...

آدمی که میره،

به قدِ کفایت ویرون میکنه آدمو...

یه ساختمون تخریب شده؛

دوباره تخریب شدن لازم داره مگه که برمیگردید دوباره برای ویرون تر کردن ؟