قبل از اینکه شما بروید خودمان می رویم..

درگیر حرفهایش می شویم،

ذوق می کنیم،

حس میکنیم، محبتش را می بینیم، 

انگار سالهاست که می شناسیمش..

نمیخواهیم وابسته شویم ،اما 

«دل»بسته می شویم..به خودِ خودش!

می فهمیم که ناخودآگاه هست ،اما آگاهانه زیر پا میگذاریمش..

خفه اش میکنیم..

دل را می گویم..چون معتقدیم «نمیشود»،

«نمیتوانیم».

 اصلا «نباید» بشود..

فاصله می اندازیم بین مسیج هایمان ،

می گوییم به مروز زمان پاکش می کنیم از ذهنمان..

چون اصلا «محال» ممکن است !

از یک جایی به بعد حتی حالش را هم نمی پرسیم..

حالش را نمی پرسیم فقط بخاطر خودمان ، که بیشتر از این وابسته نشویم ، غافل از آنکه دلبستگی شیرین ترین حسیست که آن 

را تبدیل به تلخی کرده ایم..

خوبهایی که آدم را دلبسته می کنید ، 

ببخشید ! 

اگر دیدید دیگر سراغتان را نگرفتیم ، 

فکر نکنید دوستتان نداریم ، اصلا .. 

ما فقط کمی می ترسیم..چشممان ترسیده است عزیزان!

قبل از اینکه شما بروید خودمان می رویم..

زیور شیبانی