پاییـ

حالا که تنها #چندروزِ دیگر مهمان ما هستی، باید بگویم
تو تقصیری نداشتی...
ما آدم ها خیلی چیز ها را خراب کردیم
ساده و حواس پرت بودیم، آنجا که باید #وانمی دادیم #وادادیم
آنجا که باید #رها می کردیم #سخت گرفتیم...
ما در #لحظه زندگی کردن را #بلدنبودیم
#امروز را در #دیروز گذراندیم و #فردا را قبل از امروز #دلشوره گرفتیم...
ما #رویا داشتیم اما #شجاعتِ جنگیدن برای #رویاهایمان را نداشتیم...
ما خودمان را دوست نداشتیم و دوست داشتنِ دیگری را بلد نبودیم،
ما #بندبازی بودیم که #تعادل نداشتیم...
ما #رفیق می خواستیم اما #رفاقت را #چرتکه انداختیم...
ما #همراه می خواستیم اما #باهم بودن را به تکرار و #عادت آلوده کردیم...
ما به دنبال #عشق بودیم اما #اطرافمان را خوب نگاه نکردیم...
ما #قول دادیم اما #دل به قول هایمان ندادیم...
ما #عاشق شدیم اما #نگهدارِعشق نبودیم؛
ما عشق را #بازیچه کردیم...
ما #ماندن بلد #نبودیم و از #رفتن هیچ نمی دانستیم...
ما #حرف داشتیم اما #قهر کردیم، ما گفتگو را بلد نبودیم...
ما #حق داشتیم اما #جراتِ باز پس گرفتنش را نداشتیم...
ما #زیاده خواه بودیم و #قدرشناس نبودیم...
ما #فراموشکار بودیم
به جای #درس گرفتن از اشتباهاتمان
آن ها را
هر روز و هر ماه و هر سال #تکرار کردیم،
#فصل ها را بهانه کردیم
تا #ضعف_هایمان را بپوشانیم...
پـــایــیــز جان
تو همیشه #زیبا و #شکوهمند و #پُرتب و تاب بودی
این #ما بودیم که تو را #دلگیر کردیم