در چرخش تاریخ،چه سرخوده چه سرخوش
دنیا نه به جمشید وفاکرد،نه کورش

آسوده ام از آتش نیرنگ حسودان
از تهمت سوادبه بری باد،سیاوش

ما اهلی عشقیم چه بهتر که بمیریم
جایی که در آن شرط حیات است توحش

ای دل!من اگر راز نگهدار تو بودم
این چشمه ی خشکیده نمی کرد تراوش

من بی تو سرافکنده و دم سردم و دلخون

ای عشق!سرت سبزو دمت گرم و دلت خوش ...