در جستجوي خوشبختي....

 ما موفقیت‌های لحظه‌ای، هیجان‌های لحظه‌ای را با خوشبختی اشتباه می‌گیریم.

سرگرمی را با شادبودن اشتباه می‌گیریم.

بله من می‌توانم در رستوران غذا بخورم، به مهمانی بروم، فوتبال بازی کنم و... خلاصه همه‌کار می‌توانیم انجام دهیم که سرگرم شویم؛ اما آیا این یعنی خوشبختی؟

ممکن است من یک قرص مسکّن بخورم یا داروی اعتیادآور مصرف کنم.

آیا این واقعاً مرا شاد می‌کند؟! خیر! خیلی با شادبودن و خوشبختی فاصله دارد. همه این را می‌دانند.

 پس:

در این‌صورت تعریف ما از «خوشبحتی» نادرست است.

برای مثال:

- من فکر می‌کنم اگر با فلان خانم/آقا ازدواج کنم، خوشبخت می‌شوم.

- من فکر می‌کنم اگر به فلان خانه یا ماشین دست یابم، خوشبخت می‌شوم و...

برای مدتی بله! ممکن است احساس خوشبختی کنم.

اما بعد از مدتی احساس می‌کنم که اثرش مثل داروی مسکّن از بین رفت.

چون موفقیت‌های لحظه‌ای و دست‌یابی به اهداف را با «خوشبختی» اشتباه می‌‌گیریم.

به همین جهت از این هدف به آن هدف و از این جا به آن جا می‌رویم...

و در نهایت عمرمان به پایان می‌رسد! و هنوز در جستجوی «خوشبختی» هستیم.

 چون هنوز نمی‌دانیم:

چیزهایی که ما را سرگرم می‌کند، چیزهایی که ما را موقتاً خوشحال می‌کند، عواملی بیرون از ما هستند.

«خوشبختی» یک احساس «درونی» است که از من ساطع می‌شود.

 «خوشبختی» یک مهارت ذهنی است. یک نوع نگرش است.