شعر

گفتاکه برو بی خبر از دینداری 
خود را به از باده خوران پنداری؟! 
من می خورمو هیچ نباشد شرمم 
زیرا به سخاوت خدا دل گرمم
من هرچه کنم گنه از این می خواری 
صد به ز تو ام که دایما هشیاری
عمر زاهد همه طى شد به تمناى بهشت
او ندانست که در ترک تمناست بهشت
این چه حرفیست که درعالم بالاست بهشت
هر کجا وقت خوش افتاد همانجاست بهشت
دوزخ از تیرگی بخت درون من و توست
دل اگر تیره نباشد همه دنیاست بهشت

صائب_تبریزی