باریکلا به فریاد

منم آن در به در کوچه ی عشقی که هنوز
وسط خاطره ی کوچه ی دل محبوسم

عاشق دلکده ی کوی تو هستم و هنوز
پشت اندیشه ی چشمان دلت محسوسم

شوق دیدار تو دارد دل بی خانه ی من
از سر ذوق به هر گل که رسم ‌می بوسم

از همان لحظه که دیوار دلم ریخت فرو
منم و بانگ مسیحایی این نا قوسم

من و تو ، خلوت کوچه و غروب پاییز
و همان حسرت یک ‌بوسه که من مایوسم

گل گلخانه ی من ، لب بگشا حرف بزن
رحم کن ، دارم از این بی خبری می پوسم

یک خیابان حرف
برای قدم زدن دارم ؛

همدست ندارم !!!

كوچه و خيابان
پر شده از آدمهايى كه
ديگر لازم نيست براى داشتنشان تلاش كنى...
اشاره اى كافيست!
تو اما "خاص" باش...
يك "خاصِ" دست نيافتنى...

خسته ام از این کره معلق خاکی
از قوانین بیرحمانه اش
از دویدن بسوی آنکه مرا ندید
و ندیدن آنکه مرا عاشق بود
نا امیدم وغریب
خدایا
میشود حضانت قلبم را قبول کنی؟؟

زيباترين ويژگی خطر آن است كه
به تو هوشياری و آگاهی می‌بخشد .
بندباز نمی‌تواند به گذشته يا آينده فكر
كند ؛ فقط بايد در فكر اين لحظه باشد !

سوال؟؟

http://www.hamkhone.ir/member/112256/blog/view/266075/

+

نداشته ها و تنهایی های کوچک با چیزها و آدمهای کوچک پر میشوند

نداشته ها و تنهایی های خیلی خیلی خیلی بزرگ ، فقط با خدا …

مهم نیست در این زمین خاکی چقدر تنها باشیم و چقدر حرفهایمان برای دیگران غیر قابل فهم باشد و

وقت انسانها برایمان کم …

شکر که خدا هست و او جبران تمام دلتنگی ها و مرهم تمام زخمهاست …

هر وقت دلت خواست ، مهمانش کن در بهترین جایی که او می پسندد ، در قلبت …

و به دستان خالی ات نگاه نکن ، تو فقط خانه ی دلت را برایش نگهدار ، اسباب پذیرایی با اوست …

امروز برایت آرزو دارم
عشق باشد و یک دنیا سلامتی
و امضای خدا پای تمام آرزوهایت