بخوان مرا خط به خط
معنایم کن واژه به واژه، حرف به حرف
تمام بغض هایم، اشک هایم، نگفته هایم را مرهم باش…
که من از برم این قصه ی تنهایی را…

دنیا را بغل کردیم،گفتند امن است،هیچ کاری با ما ندارد،خوابمان برد.بیدار شدیم،دیدیم آبستن تمام دردهایش شده ایم.‏

من از بازترین پنجره با مردم این ناحیه صحبت کردم
حرفی از جنس زمان نشنیدم!
هیچ چشمی عاشقانه به زمین خیره نبود.
کسی از دیدن یک باغچه مجذوب نشد.
هیچکس زاغچه ای را سر یک مزرعه جدی نگرفت .
من به اندازه ی یک ابر دلم میگیرد
.....
و شبی از شبها
مردی از من پرسید
تا طلوع انگور چند ساعت راه است؟

باید امشب بروم
باید امشب چمدانی را
که به اندازه ی پیراهن تنهایی من جا دارد بردارم
و به سمتی بروم
که درختان حماسی پیداست
رو به ان وسعت بی واژه که همواره مرا می خواند
یه نفر باز صدا زد سهراب!
کفش هایم کو؟ سهراب سپهری

ابر نخستین ترانه ی معجزه را
بر لبهامان حك كرد
زبانمان را فراموش كردیم
كفش و لباسمان كهنه ماند
و ما
با بوسه
درختان را
بهار كردیم.
ما در بدبختی ، سوء تفاهم بودیم
بادكنك ها
كه نفس های عشق مشتركمان
در آن حبس بود
به تیغك ها خورد و منفجر شد
قلبمان ایستاد
و ساعت های خفته ی زمین
به كار افتاد

زندگی زیباست دقت کن

آرام رد شو ، حس کن ، نفس بکش

همه چیز نعمت است

امروز روز تولد عشق یگانه ام است

تولدی در آغازی دیگر

امروز تولد عشق یگانه است اما

این شمع ها را کسی نیست...

این بادکنک ها، ریسه ها...

این کلاهای قیفی را کسی نیست...

نه، کسی نیست...

تنها منم، با خیال تو

ساده میگویم :

تولد عشق یگانه ام تا بی کران تنهایی هایم مبارک دل خودم

نسبت به تو حس کور میلی دارم

دور بر خود هزارتا لیلی دارم

من ناز نمی خرم، شما هم نفروش

چون عاشق کشته مرده خیلی دارم

دیروز گذشت و پیش خود گفتم فردا در راه است ،
فردا آمد و دیدم هنوز دلم چشم به راه است ،
مدتی گذشت و هنوز هم در حسرت دیروزم ،
چه فایده دارد وقتی روز به روز از غم عشقت میسوزم؟

مرا میان بازوانت مومیایی کن

شاید ... هزار سال بعد

باستان شناس کنجکاوی از عاشقانه های دستانت

رمز گشایی کند ...!

بیایید به شکرانه زندگی و به خاطر تماشا، طبیعت را دوست داشته باشیم؛ به پرواز آبی پرنده ها، به طنازی

شکوفه های گیلاس، به رقص پروانه ها، به شادابی گل ها و به آرامش ماهی ها احترام بگذاری