مشاعره

ای خوش آن صبحی که چشمم بر جمالت وا شود

یا شب قدری که در کوی توام ماوا شود... ♥

چه بيت زيبايي

یا رب مکن از لطف پریشان ما را

هر چند که هست جرم و عصیان ما را

من در این آبادی، پی چیزی می‌گشتم:
پی خوابی شاید،
پی نوری، ریگی، لبخندی.

روزها فکر من اینست و همه شب سخنم
که چرا غافل از احوال دل خویشتنم

در دلم بود كه بي دوست نباشم هرگز
چه توان كرد كه سعي من و دل باطل بود

در اين سراي بي كسي كسي به در نمي زند
به دشت پر ملال ما پرنده پر نمي زند

یا بفرما به سرایم
یا بفرما به سر، آیم
غرضم وصل تو باشد
چه تو آیی چه من آیم

روز و شب خوابم نمی‌آید به چشم غم‌پرست
بسکه در بیماری هجر تو گریانم چو شمع...