داستان زندگی هرکس به سان شعله چراغیست که روشنی اش از دوستان با وفاست !

یک نفر ..... یک جایی..... تمام رویاهاش لبخند توست و زمانی که به تو فکر می‌کنه احساس می‌کنه که زندگی واقعا با ارزشه پس هرگاه احساس تنهایی کردی این حقیقت رو به خاطر داشته باش یک نفر ..... یک جایی..... در حال فکر کردن به توست

تنها فایده ای که گرفتن مدرک مهندسی واسه آدم داره اینه که
تو فوتبال با دوستا همه داد میزنن : مهندس پاس !

سلام گلم

خیلی باحالی مرسی از رفاقتت بامن موفق باشی .....بای.....

شاید یه روزی قسمت شد و باز اومدم سراغت....

بوس......

نه تو دنیات جایی دارم نه تو دنیام پا میذاری

نه میری از توی خوابم نه میای توی بیداری

نه آغوشت بروم بازه نه آغوشم بروت بستس

ولی میرم،نمی مونم،تورو من دادمت از دس

دارم میرم خداحافظ گل نامهربون من

باید عادت کنی عشقم به دنیای بدون من

به دنیایی که من نیستم دیگه تودست وپای تو

خداحافظ همه دنیام، همه دنیا برای تو

نمیگم از جدایی تا دل بی عاطفت نرم شه

نمیخوام این دل سادم به هرساز تو دلگرم شه

نمی گم راحته رفتن، نمی گم تو دلم غم نیست

ولی میرم، نمی مونم،تو چشمات دیگه محرم نیست

تو همانی که دلم لک‌زده لبخندش را
او که هرگز نتوان یافت همانندش را

منم آن شاعر دلخون که فقط خرج تو کرد
غزل و عاطفه و روح هنرمندش را

از رقیبان کمین‌کرده عقب می‌ماند
هرکه تبلیغ کند خوبی دلبندش را

تو چشمهایت مکروهترین پدیده ی است

که من

دچار شده ام.

لبانت اما،

میوه ی ممنوعه ای

که ابلیس هم قانون فریب را از یاد برده است در آن.

غمی نیست،

غصه ای نیست،

دستی دور گردنم

دستی دور گردنت

از شانه های هم میگذریم

بی اختیارتر، وحشیانه تر.

تا اطلاع ثانوی،

بگذار زمان به تعلیق درآید.

امان ز چشمهای تو

که ساغر دل مرا پر از شراب ميکند

و نور شانه های تو

شب مرا پر از صفای ماهتاب ميکند

سخن بگو سخن بگو!

مرا چه مست ميکند لبان تو

بدختر لبان خود مگر شراب داده ای؟

می است يا لبست اين؟

ز مستی لبت بمن صفای خواب داده ای

چه مست ميکنی مرا؟

دلم ز تاب ميرود

شراب بوسه های تو -

بزير پوستهای من -

چه با شتاب ميدود

وقتی آغوشت را به روی آرزوهايم باز می كنی

آنقدر مجذوب گرمای وجودت می شوم

كه جز آرامش آغوشت

تمام آرزوهای خواستنی ديگر را از ياد می برم...

دوستت دارم !

نبودنت در من قدم می زند،
من زیر ِ باران!

تو دور میشوی، من خیس!

این دِلبری های ِ بهار است،

نیامده دیوانه می کند،

... کوچه را از تنهایی...!