من، من و خودم

از جا برخاستم

زندان بان نبود!

در،

نیمه باز

و کلید،

در دستان من بود.

سرم را که برگرداندم،

زندان بان را دیدم

روی زمین لمیده،

چند تار مو از من در کف دستش

و دکمه ی پیراهنش افتاده بود.

***

در،

نیمه باز

اما من

فرار نمی کردم

بیرون از این در،

زندانی بود هولناک تر

زندانی به اندازه یک جهان!

جایی که غل و زنجیری در کار نیست

اما هر چقدر بدوی

راه خروجی نمی یابی

در چنین زندانی،

من ترسیده بودم که تو آمدی

مرا از بند آزاد،

باز در بند کردی

و چه بی رحمانه رفتی

***

حالا صبح شده

اما من چیزی جز تاریکی نمی بینم

و هیچ کس هم به من نمی گوید

با این زندان بانِ مُرده

که بی اندازه شبیه من است

باید چه کنم

تا دیگرخیال فرار، به سرم نزند؟

الهه بهشتی