......ما خودمونو گول میزنیم.......

ما فقط خودمان را گول میزنیم که میگوییم حالمان خوب شده...

که دوره ی اشک ریختن هایمان تمام شده،...

که یادش  به باد داده ایم،...

که دیگر فصل دلتنگی برایش تمام شده است،....

ما فقط خودمان را گول میزنیم....

که میگوییم بعد از رفتنش....

تازه فهمیدیم زندگی زیبایی های دیگری هم دارد...

و همان بهتر که رفت....

تا از دست دلشکستن ها و زخم زدنهایش راحت شویم...

ما خودمان را ناشیانه گول میزنیم.....

و توی تنهایی همیشگی مان نمیتوانیم....

از پس اشکهایمان برآییم.....

و تازه میفهمیم که رفتنش آنقدر ما را شکسته.....

که زورمان به بغضی که دستهایش را دور گردنمان فشار میدهد هم نمیرسد...

ما خیلی زود میفهمیم که نتوانسته ایم از یاد ببریم اش....

و هر شب بیشتر از دیشب به او فکر میکنیم،.....

به چشمهایش به حرفهایش به بود و نبودهایش...

آنقدر فکر میکنیم که خیالمان بارور میشود....

و یکی مثل خودش را برای خودمان میسازیم.....

و از آن به بعد آنقدر با اوی رفته حرف میزنیم،.....

درد و دل میکنیم که دل خیالش به حالمان میسوزد.....

و قول میدهد که یک روز برگردد کنارمان و دوباره عاشقمان شود.....

و ما میمانیم و یک عمر انتظار برای کسی که سالهاست رفته.....

و تنها سهممان از او فقط خیالیست که هر شب در آغوش میکشیم...

کاش برگرده کاش بفهمه ک فقط من عاشقشم ن کسی دیگ....