مــــــــــــن ! . . :)

میدونی ؟

 از یه جایی بعد دوره ی اینجور عشقا میگذره ؛

فلان ریمل و فلان خط چشم و کدوم لباسم با کدوم شالم سِته ؟

و وقتی نشستم رو به روش دستمو چه جور بذارم زیر چونم ؟ 

با کدوم زاویه بخندم که بیشتر دلش بلرزه !

قشنگ بودن خوبه ها ؛

ولی تهِ تهش اونی میمونه که داغون و خسته و لِهِتَم دیده .

 عرق ریزونِ تابستون با ارایش ریخته و موهای فرخورده و صورت خیس و کلافه ،

باهاش دوئیدی ،

 باهاش خندیدی ،

 باهاش غـُر زدی به هرچی گرما و آفتاب کوفتیه !

 و برف ریزونِ زمستون 

با صورت سرخ و سفید پیچیده شده لای شال گردن که ازش

 فقط دو تا چشم مونده ، دلت گرم شده کنارش .

میدونی ؟

آدم مگه چی از این دنیا میخواد 

جز اینکه یه نفر داغون و له و خستشو هم بخواد ؟

 که داغون و له و خسته هم که باشه بتونه باهاش بخنده 

و مهم نباشه اگه ریملش ریخته

 یا رنگ رژش رفته یا لباسش لک شده 

و با معشوقه های با پرستیژ توی کتابا زمین تا آسمون فرق داره !

 آدم ته تهش تنهاییشو با اونی تقسیم میکنه 

که خیالش راحته کنارش هرجوری هم که باشه ، " خودشه " ..

وگرنه خیابونا پره از آدمایی که انگار ،

بازیِ " کی از همه قشنگتره ؛ من من من من "  راه انداختن .

حالا تو با آرومترین صدایی که از خودت سراغ داری بپرس

 " کی از همه ی دنیا بیشتر منو میخواد ؟ "

به شرفم قسم ،

اگه بلندتر از همه داد نزدم : " مــــــــــــن ! "

نازنین هاتفی