پروفایل کاربر - hasti45

باز امروز دیدم یکی نوشته بود: عشق بینایی را میگیرد و دوست داشتن میدهد ...

یه آدمی تو یه رابطه ای یه بلایی سرش میاد ... بعد میاد و شروع میکنه به نقد و بررسی "عشق" و بد و بیراه گفتن ... یکی نیست بگه خب نرو دنبال چیزی که جنبه و طاقت مشکلاتش رو نداری ... آخه چرا اصل قضیه رو میبری زیر سوال ... چه چیزه خوب و با ارزشی تو این دنیا وجود داره که ساده به دست بیاد ... غیر از اینه که همیشه شنیدیم هر کسی طاووس خواهد جور هندوستان کشد ...

اون چیزی که چشم آدم رو میبنده شور و هیجان خام هست ... چه ربطی به عشق داره آخه ... دوست داشتن هم بجای خودش خیلی خوبه ... اما عشق یه چیزیه بالاتر از همه اینا ... اولا اون آدمی که عشق رو تجربه میکنه باید یه سری خصوصیات شخصیتی خاصی رو در خودش پرورش داده باشه ضمن اینکه خمیره اش رو هم داشته باشه ... بعد چیزایی مثل شور و هیجان آگاهانه، دوست داشتن، احساسات لطیف، تجربه اوج، عقل و آگاهی، شناخت، دلدادگی و دلبستگی، و ... باید در کنار هم قرار بگیرن تا بلکه به تجربه عشق دست یافت ...

و تازه وقتی که شد عشق ... این عشق باید عمیقتر و عمیقتر بشه تا عاشق و معشوق به تجربه های ناب "بودن" و "آمیخته شدن" و "وحدت " دست پیدا کنن ...

تنها زمانی این زندگی ما معنی پیدا میکنه و اون سوال اساسی آدم که "تو این دنیا چه کاره ایم" پاسخ داده میشه که عشق تجربه شده باشه ...

پس اگر کسی فکر میکنه که دوست داشتن از عشق بهتره، اون عشق نبوده که تجربه کرده ... خدا میدونه چی بوده ...