پروفایل کاربر - Maziar66

در سراپرده تيرگيها دل به امواج شب مي سپارم
مي نويسم براي تو اي خوب هر چه فرياد در سينه دارم

اي مسافر مرا مي شناسي من نهالي ز بستان عشقم
يادگار سپيدار و سروم قطعه شعري ز ديوان عشقم

از تنم شعر غم مي تراود با نفسهاي من بوي خاك است
روزگاريست كه اين روح سرمست عاشق يك پرستوي پاك است

آن پرستوي زيبا كه يك شب با سلامي مرا زيرو رو كرد
آمدو لانه گرم خود را در دل سرد من جستجو كرد

مهرباني كه يك لحظه يادم خواب آرام او را به هم زد
دستهايش همان لحظه با عشق نامه ي هستيم را رقم زد

آن پرستو تويي اي مسافر باور مومن لحظه هايم
اي كه در قلب پاييز مسموم از بهاران سرودي برايم

عشق من آري از روشنائيست تا بلنداي احساس گلهاست
از شب غربتش مي هراسد روح اين عشق از جنس ميناست

مي تواني به عشقم بخندي مي تواني بگوئي فريب است
ميتواني نفهمي غمم را بي تفاوت بگوئي عجيب است

آه اگر چيني تو در اين بغض بشكند از هجوم غرورت
آه اگر چشمهايم سرانجام ره نيابد به دنياي نورت

زخمي از تيغ نا باوري ها با تمناي خود مي ستيزم
زير پا مي گذارم دلم را از تو و عشق تو مي گريزم

ميگريزم كه چون اشك ماهي گم شوم در هياهوي دريا
ميگريزم كه همچون شبي سرد دل ببازم در آغوش فردا

هجرت تلخ و بي رحمم آن روز قلب سخت تورا مي فشارد
پرسشي گريه آلود و شبرنگ در سكوتت قدم مي گذارد

اي پرستوي پاك اي مسافر از چه نامم ز خاطر زدودي
خوب من زير باران وحشت لانه ات را چرا گم نمودي

زير لب شرمگين ميخروشي كاش مي ديدمش بار ديگر
اشك مي ريزي آهسته افسوس نيست امكان ديدار ديگر

سیگار امروز هم به علامت همدری با من خیال خاموش شدن ندارد …

همچنان میسوزد ..!